De afgelopen weken deed ik (opnieuw) een ervaring op over samenwerken in de regio die me weer deed beseffen dat samenwerken “gewoon” werkt. Zorgprofessionals in de keten die bereid zijn over hun grenzen te kijken en beseffen dat je elkaar moet vinden om niet tegen de grenzen van de zorg aan te lopen. Het Integraal Zorg Akkoord, maar dan in de praktijk.
In het ziekenhuis, waar ik verantwoordelijk ben voor de acute zorg, zijn we hard bezig om de spoedzorg toekomstbestendig in te richten. Dat begon met de wens om de Spoed Eisende Hulp afdeling eens grondig op te knappen. Een bouwvakker en schilder uitnodigen denk je dan. Maar nee, realiseerden wij al snel, dat moet echt anders. Samen met de huisartsen, de VVT organisaties en revalidatiezorg en niet onbelangrijk samen met de zorgverzekeraar, plannen maken voor een toekomstbestendige spoedzorg in Drenthe en dan komt de verbouwing daarna.
We zitten in de vijfde week van dit jaar en zien nu al wat samenwerken met de regionale partners op kan leveren. Van de mensen die via de SEH binnenkomen wordt, zoals in veel ziekenhuizen, een deel van die (veelal kwetsbare oudere) patiënten een nachtje opgenomen, omdat om welke reden dan ook, naar huis gaan niet mogelijk is. Door als professionals elkaar te kennen, bereid te zijn om elkaar te helpen, regelmatig iets te geven, soms iets te nemen, krijgt bijna als vanzelf de patiënt de juiste zorg op de juiste plek.
Wat fijn dat je goede voornemens soms ook echt kunt realiseren. En wat fijn dat sommige dingen in de zorg nooit veranderen. Samen… samen voor de zorg van morgen. Kom maar op met dat Integraal Zorg Akkoord.